Νιώθω πως έγινα σπάταλη. Σπαταλιώ τα λεφτά μου σε πράματα που εν έχω συγκεκριμένη ανάγκη, σπαταλώ τον χρόνο μου σε tasks που σιυλλοβαρκούμαι να κάμνω που τα οποία εν κερδίζω κάτι (γνώση, self satisfaction,κάτι), σπαταλώ τα χρόνια μου σε μια χώρα που έχει χρόνια να μου τραβήσει το ενδιαφέρον, σπαταλώ τα λόγια μου trying to explain myself σε ανθρώπους που εν τους πολλοενδιαφέρω τζαι που με εκατηγοροιοποιήσαν η πελλή που μουρμουρά, σπαταλώ τες σκέψεις μου σε θέματα στα οποία εν μπορώ να σκεφτω την λύση..βασικά και στα κλασσικά κυπριακά τρώω τες ώρες μου, τον τζαιρό μου, το σάλιο μου και την καλή μου διάθεση προσπαθώντας να καταλάβω τι μου γίνεται..Αλλά..δεν τα καταφέρνω καθόλου..εν όπως το roundabout..κάθε που νομίζω πως προχωρώ αντιλαμβάνομαι πως εξαναπέρασα που τούντον κύκλο σκέψης, είχα ξανακαταλήξει στο ίδιο σημείο αλλά για να 'μαι δαμέ πάλε μάλλον τίποτε εν άλλαξε...
έρκουνται μου πάντα τα λόγια του αγαπημένου μου ανιψιού στο μυαλό να μου λέει: "Έν θέλω να ξυπνήσω μια μέρα να αντιληφώ πως είμαι 35 χρονών τζαι ακόμα καρτερώ να αρκέψει η ζωή μου!"
Είμαι πελλή, σχιζοφρενής και τα τοιαύτα..παραδέχομαι το..Είμαι η Σούλλα και εχει 5 χρόνια σκέφτουμαι συνέχεια τα ίδια πράματα ξανά και ξανά..Και εκατάληξα σιέσα..άμπα τζαι πάθει κάποιος κάτι, άμπα τζαι παττίσει η ανα πάσα στιγμή πατρίδα μου (τελευταίως ανησυχώ για την Κύπρο), άμπα τζαι πω κάτι κάποιου που εν πρέπει, άμπα τζαι πληγωθεί ο κάττος της ανιψίας της γειτόνισσας and so on..
Όπου να 'ναι εννα με έβρετε κάτω που το γραφείο μου rocking backards and forwards τζαι να κλαίω γιατί εννα 'ρτει η δευτέρα παρουσία ή κάτι...Έλεος πλέον κανι!
