... λέει μια αγγλική διαφήμιση για ασφάλειες αυτοκινήτων. Άσχετο.. Το δικό μου privilege είναι πως η γιαγά μου κατάγεται από ένα απ' τα πιο όμορφα χωριά της Κύπρου. Έτσι λοιπόν μεγαλώνοντας περνούσαμε πάντα ένα μεγάλο μέρος του καλοκαιριού μας στο χωριό.
Ελέυθεροι έιμασταν και στην πόλη...αλλά στο χωριό είναι αλλιώς. Ξυπνάς το πρωί και βρίσκεις την οικογένεια να κάθεται γύρω απ' το τραπέζι κάτω απ' το κλήμα. Πίνει ο καθένας τον καφέ, το γάλα του, το ξέρω 'γω τι του ανάλογα με την ηλικία του. Κάθε 20 λεπτά μετακινείς το τραπέζι λίγο παρακάτω για να μην μας πιάσει ο ήλιος.
Η γιαγιά και οι γονείς μας μάλλον ήδη θα είχαν ξεκινήσει τις προετοιμασίες για το μεσημεριανό. Καταφτάνουν ξαφνικά μπροστά σου καπήρες, ελιές, χαλλούμια φρέσκα, μαρμελάδες ("φάε πουτούτη έφερε μας την εχτές η τάδε"),,
Ακούς λία κουτσομπολιά απ' το προηγούμενο βράδυ ή που έφερε ήδη καμιά γειτόνισσα στην πρωινή της επίσκεψη.
Αν ξύπνησες νωρίς έχεις επιλογές. Θέλεις να πάεις με τον παπα να ανοίξετε τα νερά στα περβόλια πριν να φκει ο πολύς ο ήλιος; Θέλεις να πάεις μπακάλη νά φέρεις ντομάτες που ελείψαν μας; Αν δεν θέλεις να κάμεις κανένα που τουτα τοτε βάλλεις μαγιω, μαζεύεις συνακλίκια (ττόρους, αντηλιακά, βιβλία κλπ κάμνεις και ένα φραπέ για τον δρόμο and off you go..θαλασσάααα.....
Είναι παράδεισος..η γιαγιά δεν ειναι μαζί μας πλέον αλλα εγώ τα πρωινά ακόμα την νιώθω εκεί,..στο μυαλό μου θα με στέλλει πάντα να φέρω αλλο λίες τομάτες αμπα τζαι λείψουν μας ... αγαπώ το χωριό,,αγαπώ το αίσθημα του togetherness που μας προσφέρει κάθε πρωινό...και να φανταστείτε ακόμα δεν σας είπα για τα βράδια στην ταράτσα κάτω απ' τα άστρα..
